Tauron Arena

Obiekt cechuje charakterystyczna forma, której najbardziej zauważalna część to bryła, zbliżona do spłaszczonej elipsoidy obrotowej. Zasadniczym założeniem autorów było uzyskanie spójności poprzez jednorodność formy konstrukcji w całym obiekcie, w którym pionowe i poziome elementy konstrukcyjne wynikają z funkcji – szczególnie istotne było zapewnienie dobrej widoczności – i są odzwierciedlone w promienistym układzie budynku. Drugim istotnym aspektem w projekcie było zoptymalizowanie ewakuacji tak znaczącej liczby widzów. Wymienione przesłanki wpłynęły na przyjęcie przekrycia na planie koła, oraz owalnego kształtu widowni, otoczonej szerokimi galeriami komunikacyjnymi, umieszczonymi na trzech poziomach. Uwarunkowanie funkcjonalne – sprawna ewakuacja – współgra z aspektem konstrukcyjnym, gdyż kolisty w planie układ nie generuje nierównomierności naprężeń, które wystąpiłyby w przypadku zaprojektowania układu prostokątnego. Promienisty układ cięgien na ciemnym tle blach pokrycia dachowego, zakończony widocznym centralnym pierścieniem, jest rozwiązaniem klarownym wizualnie i współgra z dążeniem do zogniskowania uwagi widza na widowisku.

W przekroju budynku łatwo zauważalna jest spójność kształtu widowni, otaczającej arenę, z układem lekko opadających w dół dolnych cięgien, z kolei górne cięgna wraz z umieszczonym na nich pokryciem dachu, tworzą wypukłą powierzchnię, stanowiącą formę przeciwstawną do wyżej opisanych form wklęsłych. Kształt dźwigara odpowiada funkcji – jego największa wysokość, a zarazem najwyższa część hali, znajduje się nad centrum pomieszczenia – areną, skupiającą uwagę widzów.

Zadaszenie areny jest wykonane na planie okręgu, o średnicy w osiach podpór 128,40m. Główny układ nośny to czterdzieści dźwigarów cięgnowych Jawertha o wysokości konstrukcyjnej 15m, rozmieszczonych co 9 stopni. Dźwigary te składają się z kablowych pasów górnych i dolnych, pionowych słupków z rur stalowych okrągłych oraz prętowych ściągów między węzłami sąsiadujących układów.

Zaprojektowano stężenia krzyżowe, rozciągane – połaciowe (górne i dolne) zbudowane są z lin prefabrykowanych, natomiast stężenia pionowe w postaci prętów typowych. Ściągi między układami poprzecznymi, które stabilizują układ wiązarów, oraz współpracują częściowo – jako pierścienie rozciągane – w przenoszeniu obciążeń, zaprojektowano z lin systemowych, a na części przekrycia z rur okrągłych.

Pierwotnie zakładano, że dźwigarów będzie dwadzieścia, a w strefie sąsiadującej z pierścieniem podporowym będą one rozdzielały się na dwie części, w celu ograniczenia rozpiętości płatwi i stabilizacji dźwigara. Takie rozwiązanie byłoby unikatowe, jednak w trakcie realizacji zrezygnowano z niego, ze względu na trudności w monitorowaniu kabli o takiej geometrii, zrealizowano zatem układ, który sprawdzony został w podobnej hali w Mińsku. W czasie budowy dokonano też pewnych korekt założeń na wniosek inwestora. W projekcie warsztatowym, wykonanym przez realizującą przekrycie firmę FREYSSINET, uwzględniono możliwość przemieszczania urządzenia z telebimami oraz przewidziano dodatkowe obciążenie sceniczne o masie 60 Mg, które może być podwieszone do ustroju nośnego przekrycia.